#1

Ponieważ nie chcę cię teraz stracić
Patrzę dokładnie na moją drugą połowę
Puste miejsce w moim sercu
Jest teraz miejscem, którym się opiekujesz
Pokaż mi, jak mam teraz walczyć
A ja ci powiem, kochanie, że to było łatwe
Powrót do ciebie, kiedy już zdałem sobie sprawę
Że byłaś tu przez cały czas

Music

Było chwilę po godzinie 11.00. Słońce usilnie przebijało się przez granatowo-szare chmury, zasłaniające błękit nieba. Ludzie ubrani w odświętne stroje mijali się, śpiesząc do swoich rodzin. Posyłali sobie nawzajem grzeczne uśmiechy przebierając nogami, by dotrzeć szybciej do domu.
Louis szurał stopami, po betonowym chodniku. Jego oczy były zaczerwienione i podkrążone, jakby nie spał kilka dni. Włosy opadały mu na czoło, upchnięte pod wełnianą czapką. Nie spoglądał na zainteresowane jego widokiem, ciekawskie twarze. Szedł przed siebie, podszczypując dłońmi, schowanymi w kieszeniach ciemnych dresowych spodni, uda.
Jego desperacja była widoczna gołym okiem. Rozglądał się wokoło, jakby szukając kogoś wzrokiem, a potem patrzył na swoje buty, zawiedziony, że go nie dostrzegł. Szybkim krokiem wszedł do kamiennej świątyni, dziwnie opustoszałej. Usiadł w jednej z ławek, wiercąc się.
- Jja… - wyjąkał, zaciskając zęby, kiedy klęcząc złożył ręce ku modlitwie. -  Ja nigdy nie byłem specjalnie wierzący – szepnął, zaciskając oczy. – Nie chodziłem do kościoła, nie odmawiałem tego cholernego pacierza. To dlatego teraz mnie krzywdzisz? – zapytał, unosząc wzrok na postać Jezusa wiszącego na krzyżu. – Dlatego teraz starasz się odebrać mi szczęście? Bo nie czułem potrzeby modlitwy? – warknął i zatrząsnął się, a z jego ust wydostał się szloch. – Zawsze myślałem, że jesteś. Ale teraz, kiedy ty… Kiedy zabierasz ją do siebie… Nie wierzę w ciebie, rozumiesz?! – wykrzyczał, wstając. – Nie wierzę, że jesteś, że troszczysz się o nas! Bo mi ją zabierasz! Zabierasz, kiedy ona chce pójść na studia, znaleźć pracę, wyjść za mąż, mieć rodzinę i dzieci! Wiesz, jak chce je nazwać, wiesz?! Hope i Faith, tak chce dać im na imię! I nie będzie mogła! Zapomniałeś o niej?! No powiedz! Daj mi jakiś pieprzony znak, że jesteś! Że jej pomożesz! No dawaj! – głos Louis’ego roznosił się echem po kościele. – Zrób to do cholery – załkał, upadając na kolana. – Daj jej żyć – szepnął, wbijając swoje paznokcie w skórę. Płakał, leżąc na środku świątyni.

- Musimy jechać – lekarz spojrzał na Missy błagalnym wzrokiem.
- Jeszcze sekundę, proszę! Na pewno zaraz przyjdzie! – błagała dziewczyna.
- Nie Missy, naprawdę mi przykro, ale nie – odparł Dr. Evans, a pielęgniarka pomogła usiąść dziewczynie na wózku.
Mijając wejście do sali, zobaczyła swoje odbicie w szklanych drzwiach. Łysa głowa nie była już tak straszna, ponieważ dziewczyna miała przepiękny, promienny uśmiech. Louis go kochał. Uwielbiał te dołeczki i zmarszczki wokół oczu, uwielbiał kiedy jej tęczówki świeciły radością. Uwielbiał w niej wszystko, od małego palca u stopy, po czubek głowy.
- Będzie dobrze – pielęgniarka uśmiechnęła się pocieszająco, kładąc dłoń na ramieniu Missy.
- Tak, wiem – odpowiedziała nastolatka, chcąc odwzajemnić uśmiech, jednak nie potrafiła.
Z pomocą doktora położyła się na łóżku i po raz kolejny została zapoznana z zasadami badania. Znała je na pamięć. Następnie zamknęła oczy i wjechała do wielkiej tuby. Starała się nie ruszać, ale coś mówiło jej, że nie jest tak, jak być powinno.
- Niemożliwe – usłyszała głos Dr. Evansa. -  To jest cud! Trzeba zwołać konsylium, natychmiast! Natychmiast!
To działo się tak szybko, że Missy nie do końca wiedziała, o co chodzi. Ale wiedziała, że jest zdrowa. Że guza nie ma. Tak po prostu – był i go nie ma. Nie wiadomo jak to się stało. Zmagała się z guzem przez prawie 6 lat, a on w ciągu jednego dnia zniknął. Płakała w poduszkę, dziękując Bogu za kolejną szansę.

Oboje płakali, mówiąc do Boga. Louis szedł w stronę szpitala, starając się ukryć łzy, choć publiczne okazywanie uczuć nie było dla niego niczym złym. Płacz nie oznaczał bycia słabym – oznaczał bycie człowiekiem. Dlatego kiedy chłopak wszedł do sali swojej dziewczyny i zobaczył zaścielone łóżko, płakał. Siedział w tym cholernym pomieszczeniu na łóżku, gdzie spędził nie jedną noc, trzymając w ramionach dziewczynę swojego życia, przeczesując jej włosy, które z czasem zastąpiła bawełniana chusta, wycierając łzy, pocieszając. Będąc.
Więc teraz też był, ze złamanym na miliardy kawałków sercem i duszą, z pustym środkiem.
- Louis? – usłyszał głos pielęgniarki, wchodzącej do pomieszczenia. Usiadła obok niego i objęła go ramieniem. – Już wiesz? – zapytała, a chłopak pokiwał głową, pociągając nosem.
- Kiedy to się stało? – zaszlochał.
- Lekarze sami nie wiedzą, zabrali ją na tomografię, a potem to wszystko potoczyło się tak szybko – odetchnęła. – Musisz być bardzo szczęśliwy – odparła, a Tomlinson odskoczył od niej, jak poparzony.
- O czym ty mówisz?! – krzyknął.
- A o czym ty mówisz, Louis? – powiedziała, również wstając.
- Jak to o czym? Missy odeszła! – jęknął, chowając twarz w dłoniach.
- O Mój Boże, nie Louis! Nie, nie, nie! – kobieta zgarnęła chłopaka w ramiona. – Louis, guz zniknął, słyszysz? – szepnęła, a on podniósł głowę i spojrzał na nią zagubionym wzrokiem. – Miss jest teraz na konsylium, guza nie ma, tak po prostu. Lekarze mówią, że to cud – oznajmiła pielęgniarka.
A Louis już wiedział. I w myślach układał mowę, którą powie, kiedy ponownie zjawi się w kościele.

Music

Dzień był słoneczny. Promienie nie raziły w oczy, ale lekko okalały twarz 22-latka, która w ostatnim czasie zdecydowanie nabrała kolorów. Szedł przez miasto z uśmiechem, którym obdarzał każdego przechodnia. Zawitał do kwiaciarni, by kupić jedną czerwoną różę i podziękował sprzedawczyni, a następnie pomaszerował dalej. Dziś był wielki dzień.
Przywitał się z Lisą na informacji, oraz kilkoma miniętymi pielęgniarkami. Dotarł na właściwe piętro, a następnie pokierował się od razu do gabinetu ordynatora, gdzie już czekali na niego jego dziewczyna i lekarz.
- Cześć słońce – powiedział do Missy, całując jej policzek. Dał jej kwiatek, na co ta podziękowała uśmiechem.
- Usiądź Louis, muszę ci przekazać kilka ważnych informacji – uśmiechnął się serdecznie Dr. Evans, a Tomlinson zajął miejsce naprzeciwko niego. – A więc: Missy nie może podejmować żadnego wielkiego wysiłku fizycznego jeszcze przez co najmniej rok. Nie ma mowy o noszeniu zakupów, przesuwaniu mebli i tym podobne, jasne? – doktor spojrzał porozumiewawczo na parę, a oni przytaknęli. – Wiem, że myśleliście o dzieciach, jednak musicie poczekać jeszcze co najmniej dwa lata – powiedział, podkreślając ostatnie trzy słowa.
Louis ścisnął rękę swojej dziewczyny, jakby chciał przekazać jej: ,,Przyjdzie czas na dzieci, będziemy mieli ich tyle, ile zapragniesz, tylko nie smuć się skarbie’’.
- Ok – westchnęła Missy.
- Raz w miesiącu czeka cię kontrola młoda damo, z każdym najmniejszym bólem, chociażby małego palca u stopy, masz się do nas zwracać. A ty Louis, dobrze wiesz,  jak uparta jest twoja dziewczyna, więc twoim zadaniem jest dopilnowanie tego, aby zgłaszała się do nas w takich sprawach. A teraz, życzę wam powodzenia i trzymam za was kciuki moi drodzy.
I wszystko było tak, jak mówił Louis.
Missy poszła na studia i została dziennikarką. Missy znalazła pracę. Louis oświadczył się Missy i wzięli ślub, urządzili też kameralne wesele. Louis i Missy kupili mały dom. Missy urodziła dwie córki, które nazwała Hope i Faith – nadzieja i wiara. Missy była zdrowa. Missy była zdrowa i szczęśliwa. Louis kochał Missy i swoje córki. Louis chodził do kościoła.

To tak, jakbyś była moim lustrem
Moim lustrem wpatrującym się we mnie
Nie mogłem stać się ani trochę lepszym
Z kimkolwiek innym obok mnie
Teraz to już jest tak oczywiste, jak ta przysięga
Że zmieniamy dwa odbicia w jedno

Dotarliśmy do pierwszego posta! :)
Jak wam się podoba? Nie ukrywam, że to nie jest szczyt moich możliwości, ale dosyć długo nie pisałam.

Koniecznie skomentujcie, dajcie nam zachętę na start!

Asia :) xx