#2

„Dni mogą trwać dwadzieścia cztery godziny, ale czasami wydaje się, że przejście jednego jest równie niemożliwe jak zdobycie Everest”

Weszła do domu, położyła klucze na komodzie i zdjęła płaszcz, który powiesiła na wieszaku. Chwyciła torby z zakupami, wzdychając cicho ze względu na ich ciężar, jednak nie zatrzymała się i już po chwili stawiała siatki na blacie. Rozejrzała się po pomieszczeniu, stwierdzając, że czegoś tu brakuje, a raczej kogoś.

–Niall, gdzie jesteś!?– krzyknęła, gdy wchodziła po schodach.

Odpowiedziała jej głucha cisza.

Otworzyła drzwi od sypialni, wchodząc do niej rozglądała się po każdym możliwym miejscu. Nikogo tu nie było. Odwróciła się i spojrzała na drewnianą powłokę, za którą mieściła się łazienka. Przymknęła oczy, wzięła głęboki oddech, objęła dłonią klamkę i pociągnęła ją w dół tym samym zastając blondyna w dziwnej sytuacji.

–O mój boże, Niall– podeszła do niego, ukucnęła  i dotknęła swoimi dłońmi jego bladą twarz.– Prosiłam cie– pociągnęła nosem.

Odsunęła się od chłopaka,  lekko drżąc. Była świadoma, że znowu przyszedł do łazienki by zwrócić swoje śniadanie. Zostawiła go na zaledwie czterdzieści minut jak nie mniej i myślała, że wszystko będzie w porządku i blondyn nie zrobi nic głupiego. Była taka głupia.

–Nie umiem inaczej– powiedział cicho, patrząc na nią swoimi niebieskimi oczami, które teraz nie miały wcześniejszego blasku.

Zresztą nic nie było takie samo. Chłopak nie wyglądał tak jak kiedyś. Jego twarz wciąż była bardzo blada, stał się chudszy, co zostało uwidocznione przez wystające już kości. Nie miał siły na większość rzeczy, to, co kiedyś robił bez najmniejszego wysiłku nie było możliwe teraz. Często miał problemy, nawet z wstaniem z łóżka nie mógł sobie czasem poradzić. To choroba go niszczyła.

Ale nie myślcie, że on się nie starał. O nie. Chciał walczyć, mimo, że chodził do łazienki, mimo, że wymiotował, mimo, że poddawał się za każdym razem. To było wręcz niemożliwe i nawet on zdawał sobie sprawę z tego, że jest coraz bliżej końca. Jednak w tym chudym ciałku tliła się nadzieja, że kiedyś będzie lepiej i, że uda mu się pokazać wszystkim swoją wygraną.

–Idź na terapię– powiedziała [T.I], choć mówiła mu to już niezliczoną ilość razy.

Niall chciał iść się leczyć, ale coś mu w tym wszystkim przeszkadzało. Ten brak wiary w siebie, bardzo mu doskwierał. To, że nie wierzył, że mu się uda. Ale [T.I] wierzyła. Niezależnie od tego w jakim był stanie. Ona chciała by z tego wyszedł, chciała mieć z powrotem swojego dawnego chłopaka i starała się go odzyskać na wszelkie sposoby.

–To się nie uda, nic już nie jest mi w stanie pomóc.– szepnął, bliski łez.

Był bardzo wrażliwy, a to co działo się z nim przez ostatnie kilka miesięcy coraz bardziej utwierdzało go w tym, że jest beznadziejny. A nie był. Było po prostu zagubiony, we własnym ciele i umyśle, który płatał mu figle. To wszystko uformowało się w jego głowie. I on nie chciał tego pojąć.

–Proszę, chociaż spróbuj. Dla siebie, dla mnie– chwyciła jego kościstą dłoń w swoją i lekko potarła– Nie musisz tak żyć, Niall.

Popatrzył się na nią, a potem na swoje ciało. [T.I] miała rację, poprawka, [T.I] zawsze miała rację. Dlaczego miałby nie spróbować? Przecież i tak umrze, ale przynajmniej będzie miał świadomość, że coś zrobił w kierunku lepszego życia.

Zastanawiał się nad tym wiele razy i nigdy nie dotarł do wniosku, że pójście na terapię będzie dobrym pomysłem i go wyleczy. Od zawsze był pesymistą i bał się podejmować nowych wyzwań. Bał się niepowodzenia, i tego, że zawiedzie swoją dziewczynę, choć i tak ją zawiódł swoim zachowaniem.

–Niall– usłyszał cichy szept brunetki– Rozmawiałam z doktorem Lander’em i powiedział, że są dwa wolne miejsca w ośrodku. Nie sądzisz, że to jakiś znak? Może powinieneś…

–Przepraszam [T.I]– powiedział, podpierając się o ubikację by wstać, gdyż sam nie miał na to zbyt dużo siły.

I w pewnym momencie, zakręciło mu się w głowie, próbował złapać się czegoś jednak nie zdążył, upadając na ziemię. Przerażona dziewczyna, podbiegła do niego, jedną dłonią wyciągnęła komórkę, dzwoniąc na pogotowie, a drugą starała się zatamować krwawienie z rany na czole.

Po niespełna pięciu minutach karetka znalazła się przed ich domem, a sanitariusze wbiegli do środka zabierając rannego do pojazdu.

–Żyj Niall– szepnęła, przez cały czas powstrzymując łzy.

Karetka odjechała. [T.I] usiadła na krawężniku, podkulając kolana i obejmując je, załkała cicho. Tak bardzo chciała mu pomóc, dążyła do tego by wyzdrowiał i mógł normalnie funkcjonować. Wiedziała, że nie może go teraz zostawić, bo teraz jej najbardziej potrzebował, ale przede wszystkim bardzo go kochała i ciężko byłoby jej przystosować się do życie bez niego, ale.. No właśnie ‘ale’.

Otarła łzy, wstała z chodnika i zatrzymała taksówkę, która zawiozła ją do szpitala. Wysiadła przed budynkiem, płacąc wcześniej kierowcy. Przez szklane drzwi zauważyła kilkoro pacjentów. Nie lubiła szpitali. I Niall o tym dobrze wiedział. Nie chciała odwiedzać go potem na cmentarzu. Chciała by został, tutaj, z nią.

Dotarła do recepcji, gdzie zapytała się o miejsce, gdzie przebywał blondyn. Niska kobieta podała jej numer sali każąc czekać na lekarza, który przejął opiekę nad chłopakiem. [T.I] na trzęsących się nogach, poszła na odpowiednie piętro i usiadła na jednym z krzesełek przed salą w której przebywał Niall.

Wciąż nie mogła opanować łez, które swobodnie spływały po jej policzkach. Wciąż nie mogła uwierzyć w to, co właśnie się stało. Wciąż miała nadzieję, że chłopak zmądrzeje i zdecyduje się na leczenie będąc świadomym śmierci. Bo on musiał żyć.

Siedziała na niewygodnym, plastikowym krzesełku ponad godzinę i nadal oczekiwała na lekarza, który powiadomiłby ją o stanie Niall’a. Przez jej głowę przebiegało wiele myśli, jedne mówiły żeby dała sobie spokój, bo przecież jego nie da się już wyleczyć jednak były też takie, które kazały jej zostać i starać się mu pomóc mimo wszystko. Pytanie tylko, czy [T.I] chciała ponownie przez to przechodzić.

Mężczyzna w białym fartuchu, dosyć głośno zamknął za sobą drzwi przez co brunetka zauważyła go. Poderwała się z miejsca i podeszła do lekarza, zbierając w sobie siły jakie jej zostały.

–Co z nim?– spytała, a lekarz odwrócił się w jej stronę.

–Zawsze mogło być gorzej– powiedział, ale dziewczynie nie było do śmiechu.

–Słucham?

–Żyje– rzekł odchodząc.

Stała jeszcze przez chwilę w miejscu zdziwiona zachowaniem człowieka, który powinien udzielić jej bardziej szczegółowych informacji. Zastanawiała się czy wejść do środka, ostatecznie chwyciła za klamkę, ostrożnie otwierając białe drzwi. [T.I] bardzo nie lubiła szpitali.

Usiadła na krzesełku, obok łóżka na którym spoczywało wychudzone ciało chłopaka. Oddychał, co było najważniejsze. Dziewczyna była zmęczona tym wszystkim jednak była szczęśliwa, że Niall jeszcze żyje i postanowiła, że nigdzie się nie wybiera. Dotknęła jego zimnej dłoni, pocierając ją lekko.

–Poradzisz sobie– powiedziała lekko się uśmiechając– My sobie poradzimy.

............................................

Witam was serdecznie! Imagin nie jest długi i szczerze mówiąc miałam taki zamiar. Oczywiście, będę starała się tworzyć dłuższe, choć przyznam, nie bardzo mi to wychodzi. Dawno nie pisałam imaginów i cóż, trzeba będzie od nowa zacząć. Może macie jakieś propozycje, które chcielibyście przeczytać? Piszcie, może którejś z nas spodoba się wasz pomysł i taki imagin powstanie. Miło by było, gdyby ktoś ocenił moją pracę, napisz co ci się w niej podoba, a co nie i co mam poprawić. W wolnej chwili zapraszam na moją twórczość [x]. Do zobaczenia ;*